مدح و شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها بال رفتن تا حریمت را ندارد ایــن قلم قاب قــوسینت کجا و مرغــک پندارها طفل ابجدخوان توسلمان سیصدساله است اســتوار مــکتــب ایــثار تــو عمّــارها تانفس داریم وتاخورشیدمی تابد به خاک دل به عشق بی زوالت می کنداقرارها پای بوسی تو عزت داده ما را اینچنین گل نباشد کس نمــی آید سراغ خــارها کی روداز خاطرم یادت که درروزازل کنده اند اسم تو را برسنگ دل حجارها داغ تو در سینۀ ماهست چون خاک توأییم لاله کی روییده درآغوش شوره زارها گل که منسوب تو گردد رنگ وبویش میدهند شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها وقـت رزمت آنچـنـانی که میان کارزار رو به تو آرند وقت خــستگی کرّارها ای که باخون دلت پرورده ایی اسلام را چشم واکن که نهالت داده اکنون بارها سنگ می خوردی ومی گفتی که ایمان آورید کس ندیده از رســولی اینچــین ایثارها با عیادت از کسی که بارها آزرده ات روح ایمان را دمیــدی بـر دل بیمارها خم به ابرویت نیاوردی دراین بیست وسه سال بر سرت گرچه بلاباریدچون رگبارها رفتی وداغ توپشت دین رحمت راشکست جان به لب شدازغمت شهرت مدینه بارها تاکه چشمت بسته شده ای قافله سالارعشق رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها آنقدرگویم پس ازتومیخ درهم خون گریست ناله ها برخواست بعدت ازدرودیوارها |